“Thuis heb ik nog een ansichkaart, waarop een kerk, een kar met paard, een slagerij ‘J. Van der Ven’…” Zo begint “het dorp” van Wim Sonneveld. Als vanzelfsprekend speelde het liedje gisteren door mijn hoofd op de voorstelling die de Heemkundige Kring organiseerde van de prentkaartencollectie van Georges Reynsbergen. Een leuk initiatief voor wie interesse heeft voor Essen zoals het er een volle eeuw geleden uitzag.

De avond zou gebaat geweest zijn bij een voorafgaande selectie en een optimaal gebruik van het scherm, maar was desondanks zeer de moeite waard. Vooral de enorme rust die Essen uitstraalde toen viel me op, ondanks de drukke spoorwegbedrijvigheid. Bovendien zien straten en pleinen er autoloos zoveel mooier uit. Wie doet de uitvinding die de auto eindelijk volledig overbodig maakt en het openbaar domein terug bevrijdt ?

Daarnaast viel me op hoe groen onze gemeente er toen nog uitzag. Tussen het kruispunt Molenstraat/Stationsstraat en Mariaberg lagen weiden. Net als in de Dreef. Om er maar enkele te noemen. Wie het Essen van vandaag met dat van toen vergelijkt, moet beseffen dat we het ons niet kunnen permitteren de open ruimte die we nu nog hebben op te offeren. Anders is Essen binnen nog eens een eeuw volstrekt onleefbaar geworden. Een oase van onrust.

De voorstelling begon overigens met het Heuvelplein. Toen het nog een mooi plein was. Ik vraag me af of iemand die mee verantwoordelijk was voor de herinrichting vorig jaar trots is op die werken. Eigenlijk zou bij elke uitnodiging voor de gemeenteraad een oude postkaart moeten zitten met de tekst : “Opgelet, uw stemgedrag kan ernstige gevolgen hebben.”

“Dat dorp van toen, het is voorbij. Dit is al wat er bleef voor mij. Een ansicht en herinneringen.”