Ik heb iets met volksliederen, officiële hymnes… of hoe je ze ook wil noemen. Ik ken er ook meer teksten van dan mijn gebrek aan enig muzikaal talent zou doen vermoeden. Ook omdat ze zo verbonden zijn met een land, een volk, een groep mensen, een cultuur. De manier waarop met een volkslied wordt omgegaan, zegt vaak veel over het volk. Ergens op deze site staan er zelfs enkele in mp3-vorm, en de ringtone van mijn gsm is er één (al weten zeer weinigen welk dat is, en dat laat ik ook zo).

Ik ben er dan ook best trots op mede-auteur en mede-indiener te zijn van het voorstel om Essen een officieel dorpslied te geven. Ik hoop dat Philip en ik het door de gemeenteraad krijgen, al zou het kunnen botsen op een stuk wantrouwen rond “850 jaar Essen”. Onterecht, want ook ik hoop dat die viering een succes wordt. Al verschillen de meningen over hoe dat dan vorm moet krijgen.

Bij het voorbereiden van het voorstel is een stuk van de inspiratie ook uit het Nederlandse Noord-Brabant gekomen, al blijkt de zoektocht naar een officieel lied daar niet gemakkelijk te zijn. Eén van de genoemgde mogelijkheden is dit lied van Guus Meeuwis. Ik weet niet of het een geschikt volkslied is. Maar het is een ontzettend mooi en ontroerend lied. Dat een Brabantgevoel uitdrukt dat zich niet door een grens laat stoppen.