Al Gore heeft de Nobelprijs voor de vrede gewonnen (dat deze voorspelbare, maar toch leuke cartoon opleverde). Zoals altijd levert dat discussie op over de vraag of de prijs wel verdiend is, deze keer vooral vanuit rechtse, klimaatskeptische hoek. Ik vind de prijs méér dan verdiend : de klimaatverandering dreigt, bovenop alle andere ellende, de conflicten binnen en tussen nogal wat staten nog maar eens te verergeren. De strijd tegen de klimaatverandering is dus een essentiële preventieve vredesstrategie. Bovendien is het een zeer mooie persoonlijke revanche voor de politicus Al Gore, de houten klaas die het van inhoud moet hebben. Ik voel een zeker verwantschap (zonder me natuurlijk op het niveau van de vice-president van de VS te willen plaatsen, zelfs niet op dat van zijn enkels).

Gore maakte ook bekend dat hij bij zijn beslissing blijft om geen kandidaat te zijn voor het presidentschap. Verstandig besluit, want de Nobelprijs blijkt voor Democraten bijna gemakkelijker haalbaar dan het Witte Huis (zie ook Jimmy Carter). Al geloof ik rotsvast in de kansen voor én de noodzaak van presidentskandidate Hillary Clinton. Haar verkiezing zou overigens zowel voor de vrede in de wereld als voor het klimaat een goede zaak zijn.