Eén dag, twee historische wedstrijden en de rugbywereld kleurt onverwacht terug zéér Europees. Engeland met Wilkinson (dat is een ander land dan Engeland zónder hem), versloeg Australië. Frankrijk maakte in een onvervalste thriller het onmogelijke waar en dompelde de All Blacks in diepe rouw. Nog nooit raakte Nieuw-Zeeland niet door de kwartfinales. De absolute topfavoriet, die zonder overdrijven vier jaar lang naar dit toernooi toeleefde, moest het afleggen tegen de moed van de Fransen en de superieure tacktiek van coach Laporte. Die stapt na het W.K. op vraag van Sarkozy in de politiek. Dat Sarko maar uitkijkt en binnen enkele jaren niet zelf tegen een stevige “plaquage” oploopt…

Vorig jaar zagen we in het Stade de France Frankrijk met 23-11 onderuitgaan tegen Nieuw-Zeeland. De week voordien in Marseille was het zelfs 47-3 geworden. Strooide dat zand in de ogen van de Blacks ? In elk geval komt mijn voorspelling, dat het toernooi een walkover voor Nieuw-Zeeland zou worden, totaal niet uit. Nu weet ik het ook niet meer. Kunnen de Bokke het wel waarmaken ? Mijn favoriete team dat nog in koers is zijn de Schotten. Het zou een verrassing van wereldformaat zijn als die het zouden halen. Maar met Ierland, Wales, Australië en Nieuw-Zeeland naar huis, kan natuurlijk alles. Een finale Engeland-Schotland, in Parijs zou het thuispubliek (en Koen en Tom) aanzetten tot een welgemeend “Allez les Bleus (foncés)”. En Alex Salmond zou voor een wereldtitel heel wat overhebben, vermoed ik. In alle redelijkheid vermoed ik niet dat ze voorbij de Puma’s zullen raken. Maar gisteren is bewezen dat gelukkig ook in rugby de bal (figuurlijk) rond is…