Een jaar geleden zaten we volop in de verkiezingscampagne. Ik had het hier toen over “rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan…”. Het was een fysiek en dankzij sommige tegenstanders ook psychisch niet altijd zo gemakkelijke periode. Enkele weken lang zette ik in de trein mijn gsm uit tussen Brussel en Antwerpen, om drie kwartier lang zeker niets over de verkiezingen te moeten horen. Enkele van de gemiste oproepen staan er nog in – als ik ooit ACW Antwerpen nodig heb, kan ik zo bellen (om hen te vertellen dat we nog zo’n 109 EUR van hen tegoed hebben, met intrest; vergeten doe ik niet zo snel).

Maar ik herinner me vooral de toffe sfeer binnen de N-VA/PLE-ploeg. En als ik gisteren nog eens even in de gemeenteraad rondkeek, moest ik stiekem toch weer mijn ogen uitwrijven. Het blijft prachtig dat we daar met zijn vijven zitten. Erg nuttig ook, deze week bijvoorbeeld om nog eens, meer dan terecht, uit te leggen dat Essen lagere belastingen verdient. Vriendelijk van de meerderheid om de argumenten daarvoor op een gouden dienblad aan te brengen. Jammer dat ze maar weinig repliek konden geven. Of zou er gewoon niet zo veel te zeggen zijn ?

Eén jaar na acht oktober verdient Essen nog altijd beter. Maar de kiezer heeft N-VA/PLE wel sterk genoeg gemaakt om dat eens zo krachtig dan voordien te blijven herhalen. Daar heb ik de zomer van 2006 graag voor over gehad, de maand september met alles erbij inbegrepen.