Ik had natuurlijk alle dagen een commentaar kunnen neerpennen op de regeringsonderhandelingen, maar het heeft weinig zin om gewoon te herhalen wat de kranten schrijven. Een beetje spijt heb ik er wel van, want ik zou een frontale crash voorspeld hebben. En kijk, deze morgen lijkt de formatietrein inderdaad tegen een muur te zijn gebotst : de Franstalige “tegeneisen” op het vlak van staatshervorming jagen de Vlamingen op de kast. Dat is natuurlijk gespeeld, want iedereen wist dat de zware Vlaamse communautaire agenda op een stevige repliek zou kunnen rekenen. Al blijft dat moeilijk verkoopbaar voor wie aan Vlaamse kant vóór de verkiezingen een “gratis” grote staatshervorming heeft beloofd.

Leterme probeerde de voorbije weken genoeg cement aan te maken tussen de oranje-blauwe partijen door vooral aan het niet-communautaire te werken. Hoewel in de tweede versie van zijn nota (toch in de hoofdstukken die ik heb gelezen) elke bezieling en vernieuwing opnieuw ontbrak, leek dat soms ook te lukken (tussen haakjes : uit de nota blijkt dat CD&V in scherpe tegenstelling tot Open Vld een partij blijft die fundamenteel niet kan of durft kiezen en die er alleen maar op uit is om mee te mogen beheren, zonder een richting te moeten aangeven). Maar dat het bouwwerk niet stevig genoeg zou zijn om de staatshervormingsstorm te weerstaan, was behoorlijk voorspelbaar. “Kroniek van een aangekondigde crisis”, dus. Die kan therapeutisch werken, of de trein doen ontsporen. Aangezien de crisis voorspelbaar is, zou Leterme ze moeten hebben ingecalculeerd en weten hoe hij de trein op de sporen wil houden. Dehaene zou dat in elk geval geweten hebben !

En toch… Als ik zou moeten wedden op de nieuwe regering, dan zette ik mijn geld in op Verhofstadt III. Als er nog een federale regering komt.