Gisteren sprak VRT-journalist Rudi Vranckx in het Gildenhuis over de toestand in het Midden-Oosten. Een prachtig initiatief van Essen en de Derde Wereld en het gemeentebestuur.

Het werd geen afgelijnd verhaal, maar wel een geëngageerd ooggetuigenverslag van iemand die de regio bijzonder goed kent, voorbij eenvoudige vooroordelen durft kijken, op zoek gaat naar diepere achtergronden en zich het leed van de mens-in-de-oorlog oprecht aantrekt. Dat hij daarbij -berekende, maar onmiskenbare- risico’s neemt, kan ook moeilijk worden ontkend. Een absoluut topjournalist, kortom, die maakt dat de VRT over het Midden-Oosten een veel betere berichtgeving in huis heeft dan nogal wat andere media.

Toch heb ik al bij al niet echt iets nieuws geleerd. Wie hier af en toe binnenspringt, weet dat ik het Midden-Oosten vrij aandachtig volg. Of misschien was er toch een nieuwigheid : de link die Vranckx legde tussen de oorlog van vorig jaar in Libanon en een mogelijk Israelische aanval op Iran, had ik nog nergens gevonden. Dat verband overtuigt me er nog meer van dat de knoop in de eerste plaats binnen Israel ligt, en vervolgens bij de Palestijnen en de V.S.. Als Israel terug een regering zou kiezen die oprecht naar een duurzame vrede zou streven (bijvoorbeeld onder leiding van Ehud Barak), en als Hamas daar dan niet zomaar “neen” tegen zou zeggen en in het Witte Huis zou terug een democraat (M/V) zitten, dan zie ik wel mogelijkheden om de dominostenen in de andere richting te doen vallen. Maar dat zijn veel “als”-en. En wanneer daar niet aan wordt voldaan, dan zie ik het bijzonder somber in. Dan zou Vranckx wel eens gelijk kunnen krijgen dat de moord op Rabin ooit nog zal worden aanzien als de start van een zeer lang en zeer breed conflict.