KSJ Essen hield gisteren zijn tweejaarlijke ouderavond. Zoals het ondertussen gebruikelijk is stond ook de oud-leiding (WOLK) op het podium. We hebben ons goed geamuseerd met de Arabische poppenkast, al zal zoals gebruikelijk wel meer dan de helft van de verwerkte woordhumor voor de meerderheid van het publiek verloren zijn gegaan. Tom Vroegrijk vroeg vooraf of we toch zeker aan de taart-in-het-gezicht en de man-als-vrouw-verkleed hadden gedacht. Eén op twee : de taart pastte totaal niet in het scenario…

Verder vond ik het wel een geslaagde ouderavond. KSJ Essen heeft het de laatste jaren niet zo heel gemakkelijk : met minder, en minder ervaren, leiding is het logisch dat er ook wat minder leden worden aangetrokken. Niet erg natuurlijk, het hele verhaal van het Heidebloempje is er één van golfbewegingen. En er zit wel pit in deze leidingsploeg.

De stukjes en de opbouw vielen een beetje terug op de bekende routine, maar ook dat hoeft zeker niet verkeerd te zijn. Ik vond ze vooral goed bij de verschillende leeftijden passen, wat niet zomaar evident is en erg voor de leiding pleit. Dat viel me ondermeer op bij het toneeltje van de Deugnieten (nu 4e en 5e leerjaar, vroeger 3e en 4e); omdat ik vijf jaar lang leider bij die groep ben geweest let ik daar natuurlijk wat extra op. En uiteraard zat er overal wel humor in die je moeilijk anders dan als “typisch KSJ” kan omschrijven. We hebben dus toch iets doorgegeven. Dat we zelf ook maar hadden meegekregen, trouwens. Of neen, dat we verder hebben geperfectioneerd. Zoals Johnny, Afke en C° dat nu ook weer doen.

Deze ouderavond deed me heel sterk aan die van 1993 denken. Gewoon OK, zonder hoogte- of dieptepunten. Dat belooft, want persoonlijk voor mij is de ouderavond van 1995 één van de mooiste herinneringen uit mijn KSJ-loopbaan. En die van 1997 was een onmiskenbaar hoogtepunt voor KSJ als geheel. Er kan dus de komende jaren nog veel moois bloeien en gedijen, in het magere heidezand…

Het avondlied klonk tenslotte zoals het moet klinken. Toonloos, vals en ontroerend.