Op 22 november trokken de Nederlanders naar de stembus. Nu raakt stilaan ook de formatie van een nieuwe regering rond. Nederland heeft een traditie van langdurige onderhandelingen, maar of het hier na 10 juni zoveel sneller zal gaan is lang geen zekerheid…

Nadat grote winnaar SP wat graag erg snel van het formatieberaad wegliep en GroenLinks “hard to get” speelde om daardoor ook aan de kant te blijven lag de weg open voor wat ik al op de verkiezingsdag als de meest waarschijnlijke uitkomst zag : CDA + PvdA + ChristenUnie. Balkenende en Bos komen zo uiteindelijk in hetzelfde kabinet terecht. Wellicht een stabielere combinatie dan de vorige regeringen, want ook de ChristenUnie wil in de eerste plaats graag als betrouwbare bestuurspartij gezien worden. Al zie ik Rouvoet -die als enige een verkiezingsoverwinning in kabinetsdeelname weet om te zetten- niet gauw toegeven op echt fundamentele principes, niet in ethische kwesties maar ook niet in het sociale en het milieubeleid. Maar dat zullen de anderen wel ingecalculeerd hebben.

Het regeerakkoord ziet er trouwens behoorlijk groen uit, en is verder vooral een lichte bijsturing naar links zonder de hervormingen van de vorige regeringen in vraag te stellen. Met terug meer aandacht voor het klassieke sociaal overleg en voor “samenlevingsopbouw”. In dat kader gaat er heel wat aandacht naar zogenaamde probleemwijken. In tijden van “zinloos geweld” geen overbodige luxe.

Maar het lijkt me toch vooral een beheerdersakkoord. Als de visie van Verhofstadt, Vandenbroucke en anderen eens kon samengaan met de uitvoeringscapaciteiten van de Nederlandse politiek… Gelukkig is er de Tweede Kamer om voor wat vuurwerk te zorgen. Terwijl onze parlementen vooral rustig uitvoeren wat de regeringen beslist hebben. Wat was dat ook alweer, de “uitvoerende macht” ?