De Nederlandse Tweede Kamer, vers verkozen, zorgde de voorbije dagen voor politieke spanning. Een krappe meerderheid van die Kamer wil immers een “generaal pardon”, een regularisatie dus, voor een grote groep in Nederland verblijvende illegalen. Om dat mogelijk te maken, wil ze alvast het uitzettingsbeleid opschorten. De regering, ontslagnemend of “demissionair” in het Binnenhof-Frans, wil dat niet. Of zeker minister Verdonk en daarmee ook haar partij, de VVD, niet. Uiteindelijk heeft de Tweede Kamer de regering gedwongen in te binden (zij het met een creatief zijsprongetje), na pittige debatten waarin zowel de Grondwet, het staatsbelang als de humanitaire kant van de zaak aan bod kwamen – vrijwel altijd op een behoorlijk hoogstaande manier. Waarbij het respect voor de Kamer, het hoogste gezag in het land, vooropstond. Ook bij de regering.

In België werd de politiek de voorbije dagen beheerst door een tv-uitzending. De Franstalige openbare omroep zond een fictieve reportage uit waarin bekend werd gemaakt dat Vlaanderen zich eensklaps onafhankelijk had verklaard, waarbij bovendien zowat ogenblikkelijk werd gereageerd door enkele van de traagst werkende instellingen ter wereld : van de EU over de Belgische monarchie tot de NMBS en de Brusselse regering.

De reportage was zondermeer beledigend voor Vlaanderen en voor de Franstalige televisiekijker. Alsof er buiten het (lager) kader van het Vlaams Belang ook maar iemand aan denkt om Vlaanderen zomaar onvoorbereid en zonder overleg in dit soort avontuur te storten. Alsof er ook maar iemand van droomt (zelfs Annemans niet volgens mij) om grenscontroles in te voeren aan Vloesberg/Flobecq – terwijl we al een eeuwigheid ongestoord naar Nispen kunnen. Alsof de treinen zouden stoppen aan Hoeilaart, of dus tussen Essen en Roosendaal omdat België nu eenmaal Nederland niet is (soms betreur ik dat). Alsof…

“Het was om het debat te voeden”. Ja, zo kan ik het ook. Is het dan geoorloofd om het euthanasiedebat te voeren met beelden van gaskamers ? Om over hervormingen in de sociale zekerheid te discussiëren met beelden van wraakroepende toestanden in Afrikaanse ziekenhuizen – desnoods geënsceneerd als er in de realiteit niets ernstigs genoeg te vinden is ? Om het debat over migratie te verengen tot enkele zelfmoordterroristen ? Neen, dat is het niet. Zeker niet op een openbare omroep. Ik wens de RTBF een Bert De Graeve, een Tony Mary of voor mijn part een Mike Verdrengh toe, dit soort stommiteiten zouden niet waar geweest zijn.

Wel grappig was natuurlijk dat om één of andere reden in de eerste plaats de Brusselse regering “in veiligheid moest worden gebracht”. Het komt me voor dat er in het geval van een (nauwelijks denkbare) revolutie in dit land belangrijker instellingen zijn. Maar het meest onrealistische was ongetwijfeld het feit dat godbetert het Vlaams Parlement zelfstandig en “onverwijld” dit soort beslissingen zou durven nemen. Dat doen parlementen niet in dit land – niet in het Zuiden en ook niet in het Noorden, trouwens. Die wachten braaf tot een regering hen vertelt wat ze moeten doen. In plaats van de RTBF (daarvan zou ik immers zelfs de Lottocijfers niet meer geloven) zouden onze parlementsleden beter wat meer naar de NOS kijken (live en non-fictie vanuit de Tweede Kamer). Wie gekozen is om het volk te vertegenwoordigen, doet dat ook. Zelfs als de regering daarvoor door het stof moet.