De gemeenteraad kwam gisteren voor de laatste keer samen onder het “ancien régime”. Hoewel, de wet schrijft voor dat er jaarlijks 10 vergaderingen moeten zijn, en de teller staat nog maar op 9. Dus misschien komt er toch nog een samenkomst…

Maar enkele oud-gedienden deden alvast een afscheidswoordje. Roger Van Ginderen (sp.a) verlaat de gemeenteraad – voor de tweede keer al, maar nu blijft hij minstens zes jaar weg. Hij zal (opnieuw) gemist worden, vooral omwille van een grote dossierkennis en het besef dat een sterke oppositie essentieel is voor de democratie, en dat iemand die niet altijd even dankbare taak op zich moet nemen.

Ook schepen Jos Van Loon (CD&V) neemt afscheid, zonder zichzelf de pijn te hebben aangedaan van door de kiezer of de eigen partij te worden opzijgeschoven. De onder hem uitgevoerde openbare werken zijn talrijk, al zijn ze lang niet allemaal even geslaagd. Maar Jos was naast een geslepen politieke vos ook iemand met veel inzet voor zijn mandaat die bovendien ook zijn politieke tegenstanders in hun waarde liet. Toch wel een politiek monument in Essen, al is het er duidelijk één in beton.

Oud-schepen Ludo Boden (onafhankelijke) gaf geen afscheidsspeech maar gaf bij enkele stemmingen en in zijn tussenkomsten zijn visitekaartje voor de laatste keer af. De laatste jaren was hij per aantal uitgesproken zinnen de meest efficiënte opposant : hij zei niet zoveel, maar alles wat hij zei was wel raak. Voor de spektakelwaarde van de raad zouden ze voor hem best een balkon bouwen vanwaar hij (Muppetshowgewijs) één keer per gemeenteraad in één zin commentaar zou mogen leveren.

Colette Van Laer (VLD) verhuist binnenkort uit onze gemeente, Robert Cardinaels stond niet meer op de lijst en de kiezer verwees ook hun partijgenoten Jef Jordaens en Ronny Nelen al dan niet tijdelijk naar de publieksbanken. Als raadsleden in de meerderheid vielen ze niet altijd zoveel op, al kon Ronny soms erg scherp uithalen. Wellicht hebben ze achter de schermen, in de fractie en de eigen partij, heel wat werk verzet en verdienen ze daarvoor dus ook de nodige waardering.

Dezelfde analyse geldt zowat voor Stan Konings en Isabelle Gommeren (CD&V), al zou deze laatste snel terug kunnen zijn. Hun partijgenoot Wies Peeters stond op 8 oktober niet meer op de lijst, maar toonde zich af en toe een wat meer onafhankelijke stem in de CD&V-fractie, die daar een grote nood aan heeft. Hopelijk neemt één van de opvolgers nu die rol (wat krachtiger) op zich – of wordt dat toch iets voor de toekomstige oud-burgemeester ? Fons Tobback is niet lang genoeg CD&V’er om hem in die rol te beoordelen – als 4e opvolger bestaat wel de kans dat hij in de loop van de komende jaren terug opduikt. Ik ben hem ondanks zijn nog steeds moeilijk begrijpbare overstap dankbaar omdat hij, meestal op een erg degelijke manier, vaak voorstellen waarvan ik mee aan de basis lag, heeft verdedigd.

Al wie zich inzet voor de gemeenschap, verdient daarvoor waardering. Dat geldt zeker niet alleen voor de politiek, er zijn nog andere (en soms ongetwijfeld betere) manieren genoeg om zinvol aan de gemeenschap mee te bouwen. Maar het geldt óók voor de politiek, die bovendien soms erg hard en ondankbaar kan zijn. Nu ik van de publieksbank (soms weliswaar enigszins als buikspreker) naar het podium verhuis, werp ik de afscheidnemers hierbij dus alvast een virtueel bloempje toe.

De nieuwe raad zal wellicht 10 nieuwelingen tellen, waarvan 4 van N-VA/PLE. Als de stijl van gisteren doorgetrokken wordt, en in combinatie met de gewijzigde politieke verhoudingen, gaat dat regelmatig vuurwerk geven. Hopelijk wel in de eerste plaats over de inhoud en niet op basis van allerlei (wederzijdse) revanchegevoelens.