Archief van
Maand: december 2006

Oost-West

Oost-West

Saddam Hoessein is dood. Laten we daar maar niet om treuren. Wel misschien om de gemiste kans voor de democratieën van deze wereld om aan te tonen dat de doodstraf altijd verkeerd is. En ook om de gemiste kans op een eerlijk proces voor een internationale rechtbank. Bovendien is hij veroordeeld voor één van zijn “kleinere” misdaden (toch nog een massamoord…), wat de processen voor een aantal veel grotere wanbedrijven meteen stopzet. Merkwaardig genoeg leek Saddam zelf er nog het kalmst onder te blijven, bij zijn executie. Zou hij echt geloven dat hij toch gedaan heeft wat juist was ? En is hij in dat geval wel toerekeningsvatbaar ? Moeilijke vraag.

2007 wordt een cruciaal jaar voor Irak. Komt er een totale burgeroorlog waarbij het land na bloedige gevechten wordt opgesplitst in een drietal staten – wetende dat het bestaan alleen al van een Koerdische Staat voor NAVO-land Turkije onaanvaardbaar zou zijn ? Worden de V.S.-troepen uiteindelijk gedwongen zich Vietnamgewijs terug te trekken of krijgen ze het land alsnog onder controle ? Slaagt de regering erin de Soennieten bij het poltiieke proces te betrekken en zo toch de macht uit te oefenen buiten enkele vierkante kilometers in Bagdad ?

Bovendien hangt de Iraakse kwestie natuurlijk met het gehele Midden-Oosten samen. Zonder oplossing voor het Israel-Palestina-conflict zal er daar altijd een gevoel van afkeer voor de V.S. en bij uitbreiding het hele Westen blijven leven. Natuurlijk, ook mét een dergelijke oplossing verdwijnen de fundamentalisten niet, maar een belangrijke voedingsbodem voor het revanchegevoel dat onmiskenbaar leeft binnen de Arabische Islam verdwijnt wel. Een echte oplossing zou ook één van de belangrijkste redenen wegnemen waarom Iran over kernwapens wil beschikken. En het zou de noodzaak voor de Amerikanen om tirannieke maar enigszins bevriende regimes overeind te houden verminderen.

Ik ben niet de enige die vaststelt dat V.S.-president Bush de beste kans maakt om in de geschiedenisboeken terecht te komen als méér dan een wat dommig figuur dat niets voor elkaar heeft gekregen, als hij er alsnog in zou slagen om de bewoners van Palestina/Israel rond te tafel te krijgen en ze tot een akkoord te bewegen. Een perspectief op een dergelijk akkoord zou Fatah helpen om de Palestijnse macht te heroveren; het akkoord zelf zou van Palestina een echte democratische Arabische staat kunnen maken. Met een reële voorbeeldfunctie voor de regio. Veel meer dan Irak ooit zou kunnen zijn. Twee jaar heeft George W. om de wereld te verbazen. Als er iets is dat hij kan, dan is het dat wel. Nu moet hij er alleen nog op een positieve manier gebruik van maken.

De pot(tenkijker) verwijt de ketel

De pot(tenkijker) verwijt de ketel

Op één week van het begin van de nieuwe legislatuur weten we nog steeds niet welk beleid de meerderheidspartijen zijn overeengekomen – als ze al rond zijn. Ik heb het van bij het begin een vreemde aanpak gevonden : voor mij vertrekt een bestuursakkoord van het beleid, en wordt er daarna naar de geschikte mandatarissen gezocht om dat uit te voeren. Maar goed, CD&V en sp.a hebben nu eenmaal een andere keuze gemaakt. Desondanks wordt het stilaan tijd dat ze ermee voor de dag komen.

Dan kunnen we ook beoordelen of de sp.a er inderdaad in geslaagd is om een behoorlijke inbreng te hebben. En of er wel iets komt van de beloofde trendbreuk. De eerste signalen zijn alvast niet erg positief : het is blijkbaar nog steeds de bedoeling om uit allerlei bestuursorganen de oppositie buiten te houden – ik denk aan het overlegcomité gemeente-OCMW of aan het directiecomité van het Autonoom Gemeentebedrijf. Nochtans maakt dat voor het beleid op zich niet zoveel uit : de meerderheid blijft natuurlijk in de meerderheid. Maar de aanwezigheid van iemand van de oppositie maakt wel dat er zuiverder geargumenteerd moet worden waarom bepaalde keuzes gemaakt worden, en dat de besluitvorming veel doorzichtiger verloopt. Het gaat daarbij echt niet om de enkele “postjes”, wel om een keuze voor meer kwaliteit in het beslissingsproces. Het doet daarenboven ook recht aan de vaststelling dat (lang) niet elke Essenaar voor deze meerderheid koos, maar dat het normaal is om de hele gemeente vertegenwoordigd te zien in de beleidsorganen.

Ook de sp.a was de voorbije jaren een felle aanhanger van die opvatting, vaak zelfs sterker dan wij. Dat vooral zij nu het verwijt zullen moeten opvangen dat ze er in de meerderheid niets mee doen, lijkt me dan ook niet verwonderlijk. Zich verstoppen achter de brede rug van CD&V is daarbij misplaatst. In 1994-2000 realiseerde de VU in een meerderheid waarvoor we wiskundig niet eens nodig waren op dit vlak wél iets. De sp.a zit in een veel sterkere positie, en moet er dus veel méér kunnen uithalen. Hopelijk kloppen ze de komende dagen en weken wel nog eens hard op tafel. Bijvoorbeeld door te eisen dat de commissievoorzitterschappen evenredig tussen alle fracties zouden worden verdeeld.

Stille nacht

Stille nacht

Kerstmis. Op de wenskaartjes staan sneeuwlandschappen, maar de herfst lijkt nog maar net begonnen.

Kerstmis. Vrede op aarde aan de mensen van goede wil. Maar in het land waar het kerstverhaal zich afspeelde wordt het hele conflict alsmaar ingewikkelder en uitzichtlozer.

Kerstmis. We herdenken de geboorte van een ongewenst kind, maar zelfs in de Essense kerstnachtviering werd de nochtans evidente link met “onze” Jasper niet gelegd – vergeten onder het bombast van de “Messe solennelle en l’honneur de Sainte-Cécile”.

Kerstmis. And the people bowed and prayed to the neon God they made – hoe smakelozer de verlichting (of de gevelkerstman), hoe heiliger.

Kerstmis. Desondanks.

Op Franse wijze

Op Franse wijze

Op de jaarlijkse kerstreceptie van het OCMW was ik er wél bij, in tegenstelling tot de twee laatste raadszittingen dus. De voorzitter haalde in zijn toespraakje aan wat er de voorbije twee jaar, onder zijn leiding, werd gerealiseerd. Al gaat het in een aantal gevallen natuurlijk over zaken die al in gang waren gezet voor zijn komst, het lijstje klonk al bij al toch redelijk indrukwekkend. Ik hoop dat hij de vaart er de komende jaren in zal houden.

Ook burgemeester Schrauwen nam het woord en dankte vooral voor de ondersteuning die hij in de voorbije elf jaar ook vanuit het OCMW had gekregen. Vooral de laatste twee jaar, dus met voorzitter Van Loon, leek de verstandhouding inderdaad een stuk verbeterd. Hopelijk neemt Frans’ opvolger die fakkel alvast over.

En de uittredende burgemeester zelf ? Ik heb hem hier op 4/9 –in tempore non suspecto, zoals dat heet- een vruchtbaar schepenambt toegewenst. Daar houd ik mij aan. Bovendien toonde hij in zijn toespraak zijn groot hart voor wie vanuit alle hoeken van de wereld in onze gemeente belandt. Nu hij meer tijd zou moeten hebben, kan hij wellicht nog wat meer lijn en visie in zijn bevoegdheid “internationale zaken” steken en op dat vlak Essen tot een echte voorbeeldgemeente uitbouwen. Zijn uitspraak van Slovaaks en Russisch bleek alvast voldoende begrijpbaar…

Verder had de receptie de klassieke ingrediënten, met exotische hapjes en een gezellig babbel. Een leuke manier om het jaar -en een OCMW-mandaat- af te sluiten.

Echt gebeurd

Echt gebeurd

De Nederlandse Tweede Kamer, vers verkozen, zorgde de voorbije dagen voor politieke spanning. Een krappe meerderheid van die Kamer wil immers een “generaal pardon”, een regularisatie dus, voor een grote groep in Nederland verblijvende illegalen. Om dat mogelijk te maken, wil ze alvast het uitzettingsbeleid opschorten. De regering, ontslagnemend of “demissionair” in het Binnenhof-Frans, wil dat niet. Of zeker minister Verdonk en daarmee ook haar partij, de VVD, niet. Uiteindelijk heeft de Tweede Kamer de regering gedwongen in te binden (zij het met een creatief zijsprongetje), na pittige debatten waarin zowel de Grondwet, het staatsbelang als de humanitaire kant van de zaak aan bod kwamen – vrijwel altijd op een behoorlijk hoogstaande manier. Waarbij het respect voor de Kamer, het hoogste gezag in het land, vooropstond. Ook bij de regering.

In België werd de politiek de voorbije dagen beheerst door een tv-uitzending. De Franstalige openbare omroep zond een fictieve reportage uit waarin bekend werd gemaakt dat Vlaanderen zich eensklaps onafhankelijk had verklaard, waarbij bovendien zowat ogenblikkelijk werd gereageerd door enkele van de traagst werkende instellingen ter wereld : van de EU over de Belgische monarchie tot de NMBS en de Brusselse regering.

De reportage was zondermeer beledigend voor Vlaanderen en voor de Franstalige televisiekijker. Alsof er buiten het (lager) kader van het Vlaams Belang ook maar iemand aan denkt om Vlaanderen zomaar onvoorbereid en zonder overleg in dit soort avontuur te storten. Alsof er ook maar iemand van droomt (zelfs Annemans niet volgens mij) om grenscontroles in te voeren aan Vloesberg/Flobecq – terwijl we al een eeuwigheid ongestoord naar Nispen kunnen. Alsof de treinen zouden stoppen aan Hoeilaart, of dus tussen Essen en Roosendaal omdat België nu eenmaal Nederland niet is (soms betreur ik dat). Alsof…

“Het was om het debat te voeden”. Ja, zo kan ik het ook. Is het dan geoorloofd om het euthanasiedebat te voeren met beelden van gaskamers ? Om over hervormingen in de sociale zekerheid te discussiëren met beelden van wraakroepende toestanden in Afrikaanse ziekenhuizen – desnoods geënsceneerd als er in de realiteit niets ernstigs genoeg te vinden is ? Om het debat over migratie te verengen tot enkele zelfmoordterroristen ? Neen, dat is het niet. Zeker niet op een openbare omroep. Ik wens de RTBF een Bert De Graeve, een Tony Mary of voor mijn part een Mike Verdrengh toe, dit soort stommiteiten zouden niet waar geweest zijn.

Wel grappig was natuurlijk dat om één of andere reden in de eerste plaats de Brusselse regering “in veiligheid moest worden gebracht”. Het komt me voor dat er in het geval van een (nauwelijks denkbare) revolutie in dit land belangrijker instellingen zijn. Maar het meest onrealistische was ongetwijfeld het feit dat godbetert het Vlaams Parlement zelfstandig en “onverwijld” dit soort beslissingen zou durven nemen. Dat doen parlementen niet in dit land – niet in het Zuiden en ook niet in het Noorden, trouwens. Die wachten braaf tot een regering hen vertelt wat ze moeten doen. In plaats van de RTBF (daarvan zou ik immers zelfs de Lottocijfers niet meer geloven) zouden onze parlementsleden beter wat meer naar de NOS kijken (live en non-fictie vanuit de Tweede Kamer). Wie gekozen is om het volk te vertegenwoordigen, doet dat ook. Zelfs als de regering daarvoor door het stof moet.

Last tango… in Paris

Last tango… in Paris

Omdat mijn baan mijn aanwezigheid in de kantoren van de OESO in Parijs vereistte, heb ik de laatste zitting van de OCMW-raad van deze legislatuur gemist. Wat ik enorm betreur, maar soms kan je ergens echt niet onderuit. Zodat de raad van november bij nader inzien mijn laatste is geweest, wat ik op dat ogenblik niet wist. Achteraf gezien is het nochtans misschien wel passend geweest om te eindigen met het gevecht tegen de bierkaai van de doorgangswoningen, eerder dan met het goedkeuren van de rekening én het budget – dat zou ik gedaan hebben, maar het zou een primeur zijn geweest. Nu ga ik er vanop de overzijde van mogen “kennisnemen”. Ik ben niet zeker dat dat zonder enkele kritische vragen zal gebeuren…

Ik ga het OCMW echt missen. De Raad, het personeelsteam dat er werkt, de mensen waarop je vaak geen gezicht kan plakken maar die je via vaak herhaalde discussies in de raad terug perspectief probeert te bieden (al vraagt dat ook al eens om een hard optreden). De voorbije zes jaar mocht OCMW Essen op een heel sterke raad rekenen, en ik hoop voor de komende jaren hetzelfde. Het is alvast een goede zaak dat de voorzitter nog een tijdje mag blijven zitten.

Van wie de voorbije zes jaar in de Raad zetelde, komen een aantal mensen hoogstwaarschijnlijk niet meer terug, tenzij misschien via de opvolging. Dat is wat elk van hen betreft jammer, maar voor enkelen betreur ik het in het bijzonder. Soms ligt een eigen beslissing aan de basis, soms een duister proces in één of ander partijgremium. Laat ik toch maar geen onderscheid maken. Lieve, Maria, Annemie, André, Roger, Cois, Wendy, José, Brigitte, Willy, Marcel : het was een voorrecht om met jullie samen te mogen werken (of je te mogen opvolgen). En aan de anderen (binnen en buiten de raad) : zet de komende jaren je ervaring in om een nog sterker en dynamischer OCMW te realiseren. Mocht daarbij een steuntje van een oppositielid aan het Heuvelplein nuttig zijn, mag je het altijd laten weten.

Binnen en buiten

Binnen en buiten

N-VA kiest voor het kartel en neemt na een dikke week terug afscheid van Jean-Marie Dedecker. De rekening van winst en verlies van deze omgekeerde operatie is natuurlijk het spiegelbeeld van wat ik hier vorige week schreef, dus hoef ik die niet te maken. Al zijn de posities van de “winnaars én verliezers” van toen wel uitgeklaard. N-VA is een netto-verliezer geworden, want de onafhankelijkheid tegenover CD&V is vooral in de beeldvorming zwaar aangetast (in de realiteit wellicht een heel stuk minder, trouwens). En het ACW is een netto-winnaar, want hun positie binnen CD&V is overduidelijk versterkt. Het kartel als geheel lijkt me er ook verzwakt uit te komen, wat maakt dat niet alle winst van Paars terug verloren is.

De Partijraad van N-VA stond voor een moeilijke afweging. In de politiek kan je meestal tussenwegen en compromissen zoeken, maar hier was een Salomonsoordeel gewenst. In hun plaats zou ik de gok gewaagd hebben om alleen naar de verkiezingen te gaan. Dan zou er later nog terug een kartel kunnen zijn gevormd, maar dan wellicht met gunstiger voorwaarden voor N-VA. Wat niet wegneemt dat ik de beslissing ook wel kan begrijpen. Het is geen oneer om voor een beetje zekerheid te kiezen in de onzekere wereld van de politiek.

Ten einde raad

Ten einde raad

De gemeenteraad kwam gisteren voor de laatste keer samen onder het “ancien régime”. Hoewel, de wet schrijft voor dat er jaarlijks 10 vergaderingen moeten zijn, en de teller staat nog maar op 9. Dus misschien komt er toch nog een samenkomst…

Maar enkele oud-gedienden deden alvast een afscheidswoordje. Roger Van Ginderen (sp.a) verlaat de gemeenteraad – voor de tweede keer al, maar nu blijft hij minstens zes jaar weg. Hij zal (opnieuw) gemist worden, vooral omwille van een grote dossierkennis en het besef dat een sterke oppositie essentieel is voor de democratie, en dat iemand die niet altijd even dankbare taak op zich moet nemen.

Ook schepen Jos Van Loon (CD&V) neemt afscheid, zonder zichzelf de pijn te hebben aangedaan van door de kiezer of de eigen partij te worden opzijgeschoven. De onder hem uitgevoerde openbare werken zijn talrijk, al zijn ze lang niet allemaal even geslaagd. Maar Jos was naast een geslepen politieke vos ook iemand met veel inzet voor zijn mandaat die bovendien ook zijn politieke tegenstanders in hun waarde liet. Toch wel een politiek monument in Essen, al is het er duidelijk één in beton.

Oud-schepen Ludo Boden (onafhankelijke) gaf geen afscheidsspeech maar gaf bij enkele stemmingen en in zijn tussenkomsten zijn visitekaartje voor de laatste keer af. De laatste jaren was hij per aantal uitgesproken zinnen de meest efficiënte opposant : hij zei niet zoveel, maar alles wat hij zei was wel raak. Voor de spektakelwaarde van de raad zouden ze voor hem best een balkon bouwen vanwaar hij (Muppetshowgewijs) één keer per gemeenteraad in één zin commentaar zou mogen leveren.

Colette Van Laer (VLD) verhuist binnenkort uit onze gemeente, Robert Cardinaels stond niet meer op de lijst en de kiezer verwees ook hun partijgenoten Jef Jordaens en Ronny Nelen al dan niet tijdelijk naar de publieksbanken. Als raadsleden in de meerderheid vielen ze niet altijd zoveel op, al kon Ronny soms erg scherp uithalen. Wellicht hebben ze achter de schermen, in de fractie en de eigen partij, heel wat werk verzet en verdienen ze daarvoor dus ook de nodige waardering.

Dezelfde analyse geldt zowat voor Stan Konings en Isabelle Gommeren (CD&V), al zou deze laatste snel terug kunnen zijn. Hun partijgenoot Wies Peeters stond op 8 oktober niet meer op de lijst, maar toonde zich af en toe een wat meer onafhankelijke stem in de CD&V-fractie, die daar een grote nood aan heeft. Hopelijk neemt één van de opvolgers nu die rol (wat krachtiger) op zich – of wordt dat toch iets voor de toekomstige oud-burgemeester ? Fons Tobback is niet lang genoeg CD&V’er om hem in die rol te beoordelen – als 4e opvolger bestaat wel de kans dat hij in de loop van de komende jaren terug opduikt. Ik ben hem ondanks zijn nog steeds moeilijk begrijpbare overstap dankbaar omdat hij, meestal op een erg degelijke manier, vaak voorstellen waarvan ik mee aan de basis lag, heeft verdedigd.

Al wie zich inzet voor de gemeenschap, verdient daarvoor waardering. Dat geldt zeker niet alleen voor de politiek, er zijn nog andere (en soms ongetwijfeld betere) manieren genoeg om zinvol aan de gemeenschap mee te bouwen. Maar het geldt óók voor de politiek, die bovendien soms erg hard en ondankbaar kan zijn. Nu ik van de publieksbank (soms weliswaar enigszins als buikspreker) naar het podium verhuis, werp ik de afscheidnemers hierbij dus alvast een virtueel bloempje toe.

De nieuwe raad zal wellicht 10 nieuwelingen tellen, waarvan 4 van N-VA/PLE. Als de stijl van gisteren doorgetrokken wordt, en in combinatie met de gewijzigde politieke verhoudingen, gaat dat regelmatig vuurwerk geven. Hopelijk wel in de eerste plaats over de inhoud en niet op basis van allerlei (wederzijdse) revanchegevoelens.

Dans le port d’Amsterdam

Dans le port d’Amsterdam

Voor mijn werk moest ik twee dagen in Amsterdam zijn(ondermeer om naar Vlaams minister Vandenbroucke te gaan luisteren, altijd leerzaam), en ik ben bij wijze van vakantie een dagje langer gebleven. Omdat ik de stad nog nooit had bezocht. Ik heb er zeker geen spijt van. De ene stad doet me altijd aan andere denken. Amsterdam riep beelden op van Roosendaal (daar kan ik als Essenaar niet onderuit) en van Leiden waar ik deze zomer was. Maar ook van Kopenhagen, en soms van Toronto. Dat laatste omwille van de Chinese wijken en van het vele Engels. De hoofdstad van het Nederlands is zijn taal aan het verliezen, en dat is natuurlijk géén goede zaak.

Vanzelfsprekend speelde “Amsterdam” van Kris De Bruyne door mij hoofd. Omdat ik dat, zoals ik hier al eens schreef, het mooiste Nederlandstalige lied vind. En omdat het ook gewoon klopt.

Je kan er boeken kopen …die ik al een tijdje zocht
Die je hier heel zelden vindt
Je kan er langs de grachten lopen
Je haar los in de wind …of de regen
Je kan er uren slijten
De parken zijn er groen …of in prachtige herfstkleuren
Je kan er naar Van Gogh gaan kijken …vooraf niet veel van verwacht, nu een veel bredere kijk op gekregen
Dat zou je eigenlijk wel eens moeten doen
Je bent er vogelvrij
Omdat er alles kan
Zo dichtbij en toch zo ver is Amsterdam

Ook even over de Overtoom gewandeld, omwille van dat andere prachtige lied (eigenlijk een gedicht van Simon Carmiggelt). Geen spijt van. Ondanks het half uur vertraging dat de NS mij aandeed. Als om te zeggen dat het gras niet altijd groener is aan de andere kant van de heuvel…

Ippon

Ippon

Jean-Marie Dedecker wordt lid van de N-VA, en meteen zegt CD&V het kartel met de N-VA op. Daarbij wordt op zijn minst een vreemde redenering gevolgd : het feit dat Dedecker een N-VA-lidkaart koopt verandert in principe niets aan de N-VA, en vanalles aan Dedecker. Voor sommige CD&V’ers lijkt het wel alsof de N-VA lid is geworden van “Dedecker”, alsof dat al zou kunnen. N-VA-voorzitter De Wever leek dan ook oprecht verbaasd over de CD&V-reactie, al gaf hij toe dat de communicatie binnen het kartel beter had gekund. Maar om het nu zomaar op te blazen… De verwijzingen naar een ex-Blokker als Ignace Lowie die bij CD&V actief is, vind ik in dat verband zeer terecht.

Ik wil even stilstaan bij de winnaars en de verliezers van dit verhaal.

Winnaar 1 : Jean-Marie Dedecer. Hij toont aan dat hij verstandig genoeg is om zich niet in een eenmansavontuur te storten of zich à la Coveliers aan de verkeerde kant van het cordon sanitaire te plaatsen. Hij kiest voor een degelijke partij, waar hij een behoorlijke invloed kan hebben. En hij toont aan dat er met hem wél te werken valt.
Ik hou niet van zijn ideeën, noch van zijn stijl. Ik zou nooit in dezelfde partij als hij actief kunnen zijn. Maar hij speelt het spel wel verstandig en is een democratisch en eerbaar politicus. Goed gespeeld van Jean-Marie.
Winnaar 2 : De VLD. Als het hele scenario door Noël Slangen bedacht zou zijn, dan is hij een genie (let goed op de “zou”). Dedecker buiten zetten én het kartel CD&V/N-VA breken was tot voor enkele weken de ultieme droom van menig VLD’er. Verhofstadt mag ernstig aan een derde ambtstermijn beginnen denken.
Winnaar 3 : sp.a-spirit. Het kartel leert een les over kartels : er zijn grenzen aan. Maar het betaalt zelf niet de prijs voor die les. Voor de meer progressieve nationalisten wordt spirit weer wat aantrekkelijker. De kansen op een probleemloze regeringsdeelname worden nog groter. De kans op premier Vande Lanotte evenzeer. Hopelijk verlost dit het kartel van enkele inhoudelijke verkrampingen en wordt er voor een duidelijk vernieuwend programma gekozen met stevige links-liberale inslag, vooral socio-economisch.
Winnaar 4 = winnaar 2 + winnaar 3 = Paars.
Winnaar 5 : Bart De Wever. Hij versterkt de door hem gekozen democratische rechts-conservatieve koers van de N-VA (maar moet er op een aantal vlakken wel liberale ideeën bijnemen). Hij verlost zich ook van de opgave om na de verkiezingen een halve staatshervorming door de N-VA-Partijraad te moeten sleuren. Helpt “per ongeluk” het kartel om zeep, maar het ziet er (terecht) niet naar uit dat zijn partij het hem persoonlijk gaat aanrekenen.

Winnaar én verliezer 1 : De N-VA. Dedecker is natuurlijk een mooie aanwinst. Als hij er zich van kan weerhouden voor de tweede keer de eigen partij ten gronde te richten. Maar ik acht de N-VA een stuk beter in staat om hem onder controle te houden dan de VLD – de kans om op gevoelige tenen te trappen is ook een stuk kleiner. Anderzijds was het einde van het kartel niet voorzien en niet gewenst. De kans op een grondige staatshervorming wordt er een stuk kleiner door.
Winnaar én verliezer 2 : Het ACW. Dat doet alleen aan politiek om de macht van de eigen organisatie te bestendigen en te versterken. Het toont nu, voor wie het vergeten was, aan hogroot de macht binnen CD&V nog wel is en lost het kartelprobleem netjes op. Anderzijds vermindert de kans op deelname aan de federale regering, en daarmee dus… op macht. Bovendien zou het zo stilaan wel kunnen dat sommige CD&V’ers er genoeg van krijgen. Vooral omdat het cement tussen ACW en de rest van CD&V alleen maar bestaat uit… de macht.
Winnaar én verliezer 3 : De PS. De kans op zware staatshervormingsonderhandelingen vermindert. Oef. Maar de PS kan in Wallonië alleen maar echt winnen met een sterke Vlaamse vijand die moet worden “afgehouden”. Welke andere redenen is er anders om op de door schandalen geplaagde partij te stemmen ? Zodat de MR, CdH, en Ecolo overigens in het lijstje van winnaars van de Dedecker-operatie thuishoren !

Verliezer 1 : Hugo Coveliers. Definitief uitgespeeld.
Verliezer 2 : Yves Leterme. Architect van het kartel en voormalig toekomstig premier. Sleept enkele aanhangers die zwaar hadden ingezet op het kartel met zich mee(maar in eigen gemeente moesten beseffen dat dit allemaal niet zomaar een vanzelfsprekend recht op een zwijg- en volgzame N-VA inhield). Wie uitging van een scenario met één CD&N-VA, waarbij de (centrum-)rechtse Vlaams-nationalisten vooral goed waren om de christen-democraten voor eeuwig aan de macht (om de macht) te houden, komt bedrogen uit. Lees ook wat ik hier op 21 oktober over kartels schreef.
Verliezer 3 : Het Vlaams Belang. Haalt Dedecker niet binnen en ziet de N-VA een alsmaar geloofwaardiger concurrent worden.
Verliezer 4 : De gemeentelijke CD&V/N-VA-kartels. Waar de N-VA het goed deed binnen die kartels, gaat CD&V nu vinden dat ze zetels van hen hebben afgepakt. Waar N-VA het niet goed deed, gaat N-VA vinden dat ze CD&V zonder beloning aan de macht hebben geholpen.

Verandert dit overigens iets aan het kartel N-VA/PLE ? Dedecker woont niet in Essen en de inoudelijke lijn ligt vast in ons programma (wat zelfs áls hij in Essen zou wonen zou betekenen dat er niets verandert), dus is het antwoord natuurlijk nee.