Milton Friedman is overleden. Een economist die thuishoort in het lijstje van de allergrootsten. De grondlegger van het monetarisme, dat in grote lijnen nog steeds aan de basis ligt van het beleid van de Federal Reserve en (zeker) de Europese Centrale Bank. De man die de aanzet gaf voor het neoliberale antwoord op het Keynesianisme en daarmee de wat naïeve hoop op een volledig stuurbare economie doorbrak – dat mocht ook wel. De uitvinder van het concept van een “permanent inkomen”, waarbij gesteld wordt dat niemand zomaar meer gaat uitgeven omdat hij toevallig even wat meer verdient. En van de in politieke kringen zeer gehate NAIRU, die stelt dat sommige structuren een bepaalde werkloosheid hebben gecreëerd die alleen ten koste van hoge inflatie kan worden verminderd.

Met de politieke vertaling van zijn ideeën, die hem er ondermeer toe bracht zeer rechtse economische keuzes te verdedigen (tot de Pinochetdictatuur toe) ben ik het lang niet helemaal eens, maar als wetenschapper blijft hij gemakkelijk overeind.

Latere theorieën hebben de zijne zowel verder doorgetrokken als genuanceerd, maar zijn werk blijft een mijlpaal dat de deuren van de macro-economie heeft opengegooid en een zekere “pensée unique” heeft doorbroken. Om vervolgens tijdelijk zelf die rol over te nemen, maar uiteindelijk toch de weg vrij te maken voor een rijkere en meer genuanceerde benadering. Zodat ik vanuit mijn economie-achtergrond vond dat ik zijn overlijden niet zomaar kon laten voorbijgaan…