De Franse PS heeft Ségolène Royal als presidentskandidaat aangewezen. Een terechte én zeer interessante keuze. Voor het eerst krijgt Frankrijk een ernstige vrouwelijke presidentskandidaat. Die bovendien een -zeker naar Franse normen- verfrissend geluid laat horen. Ze durft er zelfs voor uitkomen dat ze Tony Blair wel kan waarderen, want voor een Franse socialiste een héél grote stap is. En ze beseft dat de economie bij onze zuiderburen dringend aan hervormingen toe is, al moet ze daarbij sterk rekening houden met het brede PS-spectrum dat ook zeer linkse ideeën omvat.

Wie haar rechtse tegenstander(s) worden, is nog niet helemaal duidelijk. Minister van binnenlandse zaken Sarkozt is de gedoodverfde kandidaat, maar Chirac haat de man dusdanig dat hij in de verleiding zou kunnen komen om zelf nog eens in het strijdperk te treden. Toch zou een confrontatie Sarkozy-Royal erg boeiend zijn : twee tegengestelde figuren die allebei niet zomaar bij het status-quo willen blijven. Met als verhoopt en zeer wenselijk neveneffect dat de regenbui in Parijs ook in Brussel (of eerst in Namen) minstens voor grote druppels zou kunnen zorgen.

Bovendien zou een G8-groepsfoto met de Franse president Royal, de Duitse kanselier Merkel en de Amerikaanse president Rodham-Clinton eindelijk echt duidelijk maken dat gendergelijkheid meer kan zijn dan vrome voornemens. Vorige zondag was naast wapenstilstandsdag ook vrouwendag. Laat ik bij die gelegenheid de vrouwenbeweging voor de komende twee jaar maar twee presidenten in de grootmachten toewensen.