Elk jaar mag ik in Horendonk het zesde leerjaar inwijden in de geschiedenis en de werking van de Europese Unie. Ik was nu eenmaal degene die het dichtst bij de Unie staat die ze daar te pakken konden krijgen. Ik doe dat met veel plezier, omdat ik graag af en toe lesgeef, en ook omdat ik geloof in het Europese project, ondanks al zijn onvolkomenheden. En omdat elke generatie opnieuw moet leren dat het dankzij dat Europese project is dat dit continent zijn eeuwenlange traditie van oorlogen heeft opzijgezet.

Jaar na jaar komen er nieuwe landen op de kaart, of veranderen er van positie : van kandidaat tot lidstaat, van buitenstaander tot kandidaat. Deze keer heb ik (handmatig…) Servië en Montenegro uit elkaar moeten halen. Waarbij Montenegro meteen een euroland is geworden. Ze hebben dat wel niet officieel gevraagd (nogal moeilijk voor een niet-lidstaat) maar ze mogen het nu wel blijven. Ook Macedonië is officieel kandidaat geworden, en Slovenië voert met nieuwjaar de euro (wel officieel) in.

Als de Unie de kwestie Turkije ooit verteert, zal zich de vraag aandienen wat er uiteindelijk met de Oekraïne, Wit-Rusland, maar ook Georgië, Azerbeidjan, … moet gebeuren. En onvermijdelijk moet iemand zich ooit afvragen of Rusland er niet bij hoort. Een EU die zich uitstrekt van de Chinese grens tot in Ierland, van de Noordpool tot aan Irak en Iran ? Er zal nog veel water door de Schelde, Maas, Rijn, Seine, Theems, Donau, Wolga, … moeten vloeien. En toch moet ik elk jaar de kaartjes een beetje aanpassen.