Ook in verkiezingstijden eindigt de wereld niet aan de Essense grenzen. Wie hier af en toe eens langskomt weet dat het Noord-Ierse vredesproces me bijzonder interesseert. De Britsgezinde DUP van Ian Paisley blokkeert al enige tijd alle verdere vooruitgang omdat ze blijven beweren dat het IRA zich niet grondig genoeg heeft ontwapend en er bovendien criminele activiteiten op nahoudt. Daarom wil de DUP niet samenwerken met Sinn Féin, de Ierse partij die traditioneel een sterke band heeft met het IRA. Maar de Ierse en Britse regering eisen dat tegen 24/11 een nieuwe Noord-Ierse regering wordt gevormd, met beide partijen.

En de argumenten van de DUP brokkelen stilaan af. Gisteren heeft een onafhankelijke commissie vastgesteld dat het IRA wel degelijk de mogelijkheden om terug de gewapende strijd op te nemen heeft afgebouwd, en dat de sporadische criminaliteit niet wordt goedgekeurd vanuit de IRA-leiding. Dat doet de hoop groeien dat de gesprekken die komende week in Schotland plaatsvinden mogelijk toch tot een akkoord zouden kunnen leiden.

Dat zou belangrijk zijn, want het Noord-Ierse voorbeeld wordt ook in Baskenland en Spanje met veel aandacht gevolgd : hoe kan je een terroristische organisatie ontmantelen door akkoorden te sluiten met de gelieerde politici ? Ook voor het Midden-Oosten vallen er wellicht lessen uit te leren, en ook voor de Kaukasus waar Karel De Gucht deze week nog mocht proberen om te bemiddelen (benieuwd hoeveel stemmen in Berlare hem dat zal opleveren…).

Noord-Ierland leert ook dat de weg lang is, en vaak met één stap vooruit en twee achteruit verloopt. Maar de combinatie van politici met inzicht die uit de impasse willen geraken (Adams, Trimble, Hume, Blair, Ahern…), de steun van de bevolking die het geweld beu is en stevige internationale druk (met vooral dank aan Clinton) kan wel degelijk werken. En dat is een hoopgevende vaststelling.