11 september. 5 jaar later. Natuurlijk een dag om stil te staan bij de aanslagen op de Twin Towers en bij de slachtoffers daarvan. Minder “natuurlijk” misschien, maar voor mij ook een dag om te denken aan al wie de voorbije vijf jaar omkwam als gevolg van de aanslag. De Amerikaanse en andere soldaten die sneuvelden in Afghanistan en Irak. De véél talrijker Afhganen en Irakezen die er, al dan niet als “collateral dammage” omkwamen.

De mensen in Afrika die omkwamen van de honger. Of in andere continenten. Of van AIDS. Of gewoon van armoede, want daar komt het vaak op neer.

De jongeren die omkwamen in het verkeer. Mensen die eenzaam sterven. In een tehuis, of ergens in een portaal.

Al wie op één of andere manier, rechtstreeks of onrechtstreeks, stierf omwille van wat uiteindelijk één of andere politieke beslissing was.

Op 8 oktober zijn het máár gemeenteraadsverkiezingen. Gelukkig maar. Toch gaat het ook een klein beetje hierover. Omdat de wereld in ons dorp begint. Omdat al wie verantwoordelijkheid draagt, ook déze verantwoordelijkheid voor een stukje mee draagt.

Als ik, soms, niet meer weet waarover politiek ook alweer gaat, dan zet ik “Why ?” van Tracy Chapman op. “Why do the babies starve, when there is enough food to feed the world ? Why are the missiles called peacekeepers, when they’re aimed to kill ?” En dan “But somebody’s gonna have to answer.” Ook daarom sta ik op 8 oktober op de lijst. Om, heel bescheiden en voorzichtig, op zoek te gaan naar enkele puzzelstukjes voor dat antwoord.