De oorlog in het Midden-Oosten die ergens in de jaren 1940 is begonnen neemt een pauze – aan één front tenminste. Deze ochtend ging de wapenstilstand tussen Israel en de Hezbollah in. Die laatste, en vooral de Iraanse bondgenoten, vieren dat als een onverwinning. Dat is het misschien ook wel : hun doelstelling, de totale oorlog, kwam alvast weer wat dichter bij. Met aan de ene kant Israel en al wie daarmee wordt vereenzelvigd – zoals blijkt uit de mislukte aanslagen in Duitsland hoort ook dat land daar nu bij, o ironie van de geschiedenis. Aan de andere kant de militante Islam en al wie daarmee wordt vereenzelvigd – voor velen ook Mohammed-met-de-pet die al jaren in Europa woont.

Er komt een vredesmacht. België zou daaraan meedoen. Zou daaraan moeten meedoen : het leger werd hervormd in functie van dit soort operaties, dus moet het daar ook maar klaar voor zijn. Maar natuurlijk brengt een gewapende macht, hoe groot ook, nooit échte vrede. Daarvoor zal een duurzame oplossing van het “Palestijnse vraagstuk” nodig zijn. Die ook door de extremisten van de twee kanten moet worden aanvaard. Door Netanyahu en Ahmadinejad. Goedschiks of kwaadschiks, maar wel definitief.

Deze kort maar bloedige oorlog heeft het er niet gemakkelijker op gemaakt. Dat had Israel vooral kunnen weten. De tijd van snelle operaties om een tegenstander op enkele dagen tijd het zwijgen op te leggen (de Blitzkrieg, voor wie het zo wil noemen) is voorbij. Voor de burgerbevolkingen van deze wereld (de overgrote meerderheid van de zeven miljard aardenaars) is dat slecht nieuws, want zo loopt het aantal slachtoffers snel op.

Altijd iemands vader, altijd iemands kind…