Bij de hoedanigheid van treinreiziger, zeker op de lijn Dinant-Essen, horen nu eenmaal frequente kleine en soms wat grotere ergernissen. Meestal lukt het om ze de volgende dag, of in het slechtste geval na het weekend, te vergeten : de vertragingen, de “verkorte samenstellingen”, de gebrekkige communicatie… Maar zo af en toe loopt het toch nog eens danig de spuigaten uit.

Het begon nochtans niet slecht vanavond. De trein kwam op tijd aan in Brussel-Zuid en hield zich vervolgens min of meer aan het voorziene schema. Maar na enige tijd kwam de mededeling dat de trein niet verder zou rijden dan Antwerpen-Centraal. Geen nood echter, want daar zouden we op een andere trein kunnen overstappen. Bij aankomst bleek die andere trein er niet te zijn. Ik zou bijna “natuurlijk” schrijven, maar dat is het dus niet. Zodat de L-trein van 18u41 de eerstvolgende verbinding naar Essen zou zijn. Die werd echter aangekondigd met een “onbepaalde vertraging” (en zou op een spoor komen dat later nog zou worden meegedeeld…).

Na wat wachten besloten om iets te gaan drinken. De onbepaalde vertraging werd na een tijd toch bepaald, op 33 minuten. Ondertussen werd ook bekendgemaakt dat de IR-trein van 19u14 werd afgeschaft. De passagiers van 3 treinen werden dus samengebracht in één trein. Onnodig om erbij te vermelden dat op onze lijn geen treinen met airconditioning rijden. Soms gaan de raampjes wel open.

We vertrokken ook nog eens enkele minuten vóór 19u14. Even langer wachten zou er nu ook nog wel bij hebben gekund. Zodat de just-in-time passagiers van de IR-trein niet op hun beurt in de kou (zéér spreekwoordelijk) moesten blijven staan. Communicatie en onderhoud van het materiaal : het blijven de zwakke punten van onze Spoorwegen. En ja, het was héél warm. Maar zoals iemand terecht opmerkten : in nog warmere landen rijden ook treinen.

Zonder dit verhaal zou ik dat van dinsdag wellicht al vergeten zijn. Toen was er een “gewone” vertraging van een minuut of twintig, zodat de trein Antwerpen-Centraal niet aandeed en rechtstreeks van Berchem naar Essen spoorde. Maar het rijtuig waarin ik zat (met het nummer 842), zou niet verder rijden. Met koffer overgestapt in de drukke overige wagons. Om vervolgens in Essen vast te stellen dat rijtuig 42 er nog steeds aanhing. Soms…