In een treinstation, gewoon op straat en nu ook in een bus. Gewelddadige incidenten zoals gisteren in Antwerpen komen het hardst aan als ze op plaatsen gebeuren waar iedereen komt en iedereen zich veilig zou willen voelen.

Hoe nu weer reageren ? Met afschuw en verontwaardiging. Tegenover de daders en tegenover hen die verantwoordelijk zijn voor élke verharding van onze samenleving, elke aanzet tot haat. Met medevoelen voor de familie van het slachtoffer. En voor de medewerkers van het openbaar vervoer. Die hebben sowieso al geen gemakkelijke baan, zoals uit mijn klachten hier over de prestaties van hun werkgever soms blijkt. Dit soort zaken hoeven er dan echt niet bij te komen.

Maar hoe lang zou het duren eer dit soort gevoelens afgestompt geraken ? Hoe lang duurt het eer je de mentaliteit van Bagdad, Tel Aviv of (for that matter) New York aankweekt en alleen nog de teller van de slachtoffers bekijkt als hij ronde getallen aandoet of plots sneller stijgt dan anders ? Hoe lang is de weg naar het cynisme ? Ik hoop dat onze samenleving hier (en daarmee ook ikzelf) er nooit hoeven aan te komen.