Dat sommige mensen hun land ontvluchten is jammer genoeg van alle tijden. Het is ook heel normaal : uit een land zonder toekomst voor jezelf of je kinderen probeer je nu eenmaal weg te geraken. Als ik in Afghanistan, Irak, Tibet, Tsjetsjenië… woonde, zou ik het ook wel weten. Dus moet er een asielsysteem bestaan. Een dergelijk systeem kan nu eenmaal niet zonder regels. Omdat je niet iedereen kan binnenlaten, anders komt je samenleving onder een onhoudbare druk te staan. Die regels mogen voor mij ruimer worden dan ze vandaag zijn, maar je zal altijd sommige mensen moeten weigeren. Dat is heel hard, maar het kan echt niet anders. Het wordt onmenselijk als je mensen na jaren nog terugstuurt. Een procedure die te lang duurt, kan voor mij niet anders dan tot een verblijfsrecht leiden. Maar ook met een optimale procedure heb je altijd één of andere vorm van uitzettingsbeleid nodig. Wie er dan voor kiest hier bewust volstrekt illegaal te verblijven, komt wat mij betreft niet voor één of andere vorm van regularisatie in aanmerking.

Ik sta achter de doelstellingen van het kerkasiel in zoverre dat het de bedoeling is om mensen van wie de procedure te lang duurt een verblijfsrecht te geven. Als het ook de bedoeling is om mensen die al lang uitgeprocedeerd zijn (na een korte procedure) toch nog hier te houden, dan pas ik. Wat niet wegneemt dat ik absoluut het recht erken van de kerken (of de Kerk met een hoofdletter) om actie te voeren. Hoe ongelooflijk hypocriet zijn degenen die nu zeggen dat het kerkasiel niet kan maar wel staan te juichen als dezelfde Kerk zich tegen het homohuwelijk uitspreekt. De Kerk mag, neen moet, standpunten innemen. Daar mag je het dan mee eens zijn, of niet. Eigenlijk vind ik de bisschoppen wel moedig in dit verhaal. Al laten ze zich gedeeltelijk voor een volgens mij verkeerde kar spannen.

Tenslotte nog dit : hongerstaking is wat mij betreft een immoreel actiemiddel om een verblijfsrecht af te dwingen.