Jag är dansk
De acties in enkele islamitische landen tegen Denemarken, Noorwegen en andere Europese staten naar aanleiding van de Mohammed-cartoons hebben een triest hoogtepunt bereikt met het afbranden van het Deense consulaat in Beiroet. Dat is niet alleen volstrekt onaanvaardbaar omwille van de aanleiding op zich : onze wetten laten cartoons (smaakvol of smaakloos) nu eenmaal toe. Ze behoren tot een erfgoed dat óns heel dierbaar is, de vrijheid van meningsuiting.
Het is ook onbegrijpelijk dat de actie van enkele onafhankelijke kranten zomaar tot reactie tegenover een staat en een volk kan leiden. Geen mens die eraan denkt om voor elke Amerikaan die iemand vermoordt de Amerikaanse ambassade te bestormen, voor elke aanslag die een Saoedi pleegt het Saoedische consulaat af te branden (!) of omwille van Dutroux België uit de E.U. te zetten.
Begrijp me niet verkeerd : ik vind enkele van de omstreden cartoons niet geslaagd, omdat ze veel te sterk de islam met islamistisch terrorisme vereenzelvingen. Maar in een democratie mag een overheid in geen geval verbieden om dit soort zaken te publiceren. Dus is die overheid er ook niet voor verantwoordelijk. Dat neemt niet weg dat diezelfde overheid de verdraagzaamheid moet bevorderen en voor mijn part mag “betreuren” dat de cartoons verschenen zijn. Maar meer kan, mag en zal (hopelijk) geen enkele democratische regering doen.
Het Vlaams Parlement heeft het kiesdecreet goedgekeurd en daarmee de spelregels voor de gemeenteraadsverkiezingen vastgelegd. Gelukkig heeft men zich uiteindelijk niet laten verleiden tot fantasietjes zoals lijsten met méér kandidaten dan er zitjes in de gemeenteraad zijn. De regeling voor de lijststemmen is natuurlijk wel een draak, zoals de