Hamas wint met groot overwicht de Palestijnse verkiezingen. Tot verbazing van de Israël, de Verenigde Staten, Europa en van… Hamas zelf. Een stembusresultaat dat bol staat van de paradoxen. De door G.W. Bush zo gewenste democratie in het Midden-Oosten blijkt dan toch niet de beste garantie voor vrede en voor een pro-Amerikaans beleid. De Israëlische weigering om relatief kleine toegevingen te doen aan het Fatah van Arafat maakt dat het nu met veel radicalere eisen wordt geconfronteerd. En de oppositiestrategie van Hamas blijkt zo succesvol dat ze zichzelf vernietigt, want nu moet de partij tegen wil en dank gaan regeren. Om toch iets te bereiken, zal er minstens een beetje met Israël moeten worden samengewerkt. Misschien zelfs meer dan een beetje. Zodat de radicale keuze van de Palestijnen mogelijk de vrede dichterbij brengt, want er zijn geen hardliners over om langs de kant te roepen dat het allemaal “niet ver genoeg gaat”.

Het zou niet de eerste keer zijn dat vrede sluiten met mensen van de harde lijn net daarom uiteindelijk eenvoudiger blijkt dan met de “gematigden”. Dat is het verhaal van oud-generaal Yitzhak Rabin in Israël, maar ook bijvoorbeeld dat van Sinn Féin in Ierland. Al kan het in Palestina ook allemaal heel anders uitdraaien, natuurlijk.