Kind van de rekening
VLD-senator Patrik Vankrunkelsven heeft natuurlijk meer dan gelijk met zijn oproep aan de rechters om in gevallen van ernstige kindermishandeling bijvoorbeeld strafvermindering toe te staan bij een vrijwillige sterilisatie. Van mij had hij zelfs verder mogen gaan, maar de karikatuur die zijn tegenstanders nu al van zijn standpunt maken, doet vrezen dat de politieke wereld daar niet echt rijp voor is. Als OCMW-raadslid kom ik ook wel eens (uitzonderlijke) dossiers tegen waarvan ik denk dat het “bruto maatschappelijk geluk” zou kunnen worden verhoogd door de kinderwens voor sommige mensen in te perken. Ik zeg niet dat er naar analogie van het rijbewijs meteen een “kinderbewijs” zou moeten worden ingevoerd. Maar soms moet de maatschappij, in het belang van ouders en kinderen, toch grenzen kunnen stellen.
Vandaag naar jaarlijks gebruik een klein handje toegestoken op de Mosseldag voor het Essense Jeugdheem, waar KSJ Heidebloempje, Chiro en VVKS O.L.V. hun thuisbasis hebben. Terecht hecht Vlaanderen veel belang aan zijn uitstekende jeugdwerk en aan het verenigingsleven in het algemeen. Al staan daar niet altijd voldoende middelen tegenover : het is niet zo erg dat de verenigingen zich ook via eigen inzet moeten financieren, maar daar mag de uiteindelijke doelstelling (jongeren speels opvoeden, bijvoorbeeld) natuurlijk niet onder leiden. Uit eigen ervaring weet ik dat er soms in het lokale jeugdwerk noodgedwongen wel erg veel tijd in “fondsenverzameling” moet worden gestopt en dat het begrip van de maatschappij voor fuiven, feesten, vlaaien- en andere slagen, … niet altijd zo groot is. Iedereen komt bovendien onvermijdelijk bij hetzelfde uit zodat veel mensen twee Mosselfeesten tegelijk zouden willen of moeten bezoeken. De gemeente Essen stelt gelukkig heel wat materiaal ter beschikking, wat de organisaties vereenvoudigt. Maar een betere structurele financiële ondersteuning is volgens mij toch verantwoord. Zeker voor het jeugdwerk, dat niet altijd op een uitgebreid netwerk van bevriende personen en organisaties kan rekenen.
Met een 
In geen maanden zo gelachen als met de eerste aflevering van de nieuwe Canvasserie 
In 
Vandaag naar jaarlijkse gewoonte enkele straten langsgeweest in het kader van [url=www.11.be]11.11.11[/url]. Het valt me op dat een aantal Nederlandse Essenaren stilaan ingeburgerd raken : de verbazing die enkele jaren geleden nog door de woorden “11.11.11” werd opgeroepen verdwijnt. Het is ook altijd een kleine test voor het psychologisch doorzicht : “Ik heb geen enveloppe” kan betekenen dat die is kwijtgeraakt, en dan bied je er eenvoudig een andere aan. Het kan ook betekenen dat men op een elegante manier “neen” wil zeggen. Ik denk dat ik meestal goed heb gegokt…
Ik ben “Not Quite the Diplomat” van Chris Patten aan het lezen. Voor wie de man niet kent : Brits conservatief politicus, pro-Europa, laatste Britse gouverneur van Hong Kong en oud-Eurocommissaris. Deze vond ik wel leuk : [i]The only present economic threat China poses is to low-paid uncompetitive jobs in the West. Why do so many Western politicians seek to preserve badly paid jobs for other people, rather than vote for the funds to retrain them for much better paid jobs ? No politician that I have ever met wants to work in a badly paid job himself.[/i] Ja hoor, de nuances ontbreken. En toch…