Pas vandaag naar de allerlaatste (?) aflevering van het legendarische Leugenpaleis geluisterd, dankzij het internet. Hét radioprogramma “van mijn jeugd”. Ik herinner met dat we ooit uit van een KSJ-leidingsweekend in het verre Limburg met een viertal auto’s naar huis kwamen gereden. Zonder onderlinge communicatie, want in de Late Middeleeuwen waren er geen gsm’s, wisten we dat we allemaal de radio op hetzelfde programma hadden afgestemd. Zodat niemand echt verbaasd was dat in elke auto werd meegezwaaid toen Peeters & Matthysen “Vrolijke vrienden” van Nonkel Bob opzetten (op Studio Brussel ! ’t Was de tijd van vóór Censydiam). Ik stel een eenmalige Nobelprijs voor de absurde humor voor, te delen door Bart en Hugo.